... دـ ستـــ هــــــا ...

 را بـــــــاور کــــــن                  

       انــــســـانــــ !                    
                            

      

   می خواهم دنیــــــایم را با تــــــو تقسیم کنم، 
  دستـ ــهایتــ   
   را به من می دهی . . . ؟؟! 

                    
دست ها، شاهزادگان عاطفه اند.            
رگ های حیات اند و شعر های نانوشته.            
دست ها صدای رابطه اند، بغض گلویند و اشک چشم.            
دست ها حرارت مردادند و حریف تمام زبان ها.            
دست ها اعتراض اند، اشتیاق اند، تضاد اند.            
وقتی در تلاش برای اثبات حقیقت اند، انقلاب می کنند.            
برای مهربانی که می روند، لطیف می شوند            
و انگار میخواهند بفهمیم که خلاصه ای از همه وجود ما هستند.            
              
 دست ها داستان های خوش قلم اند.                
شعر نانوشته اند، کوه غرور اند و دریاچه مهر.                
دست ها،این زنجیره های صلح، پنجه های آفتاب، انگشت های هنر.                
این ها در جسم و جان همه ماست.                
همین که دست می بریم زیر باران قطره ها را بگیریم                
یا سایبان آفتابشان می کنیم                
یا آغوشی به سمت کودکی و درسی برای رفاقت                
یعنی عشق هنوز در ما نفس می کشد.                
اصلاً کجای دنیا دیده اید که دست ها نقشی بر عهده داشته باشند                
و عشق جاری نشود.                
اصلاً همیشه همین دست هایند که صلح می کنند،                
همین دست هایند که متعهد می شوند،                
همین دست هایند که می شکنند و برای شکستن عهد ها می روند.                
دست ها همیشه معما های بی پاسخ اند.                
...                 
امیدوارمــــ دستــــ ــهایـــ مهــــربانمانـــ                 
هیچــ گاهــــ اسیــــر اندیشهــــ ای ناپاکــــ نشــوند                
انـدیشه ای ســـ بــــ ز برایتــــان آرزو دارمــــ                
......                  

... خــــــدا بــــــا مــــــاستــــــ ...

   / 
ایستادن در مرام این دنیا نیست.
فرقی نمی کند چرخ روزگار تو به راه افتاده باشد یا نه.
جهان همچنان می رود.
شاید برای همین است که می گویند بی وفاست.
روزگار می گذرد.

در همه لحظه های کوتاهی که تو می خندی و در تک تک دقایق بلندی که بغض داری،
حتی آن ساعت های کش داری که در گیر و دار کار و زندگی ات غرق شده ای
و در تمام روز های خنثی که احساس می کنی هیچ فرقی با گذشته نکردی
و در آینده هم هیچ اتفاق عجیبی رخ نمی دهد،
جهان همچنان می رود.
نه می توان باتری ساعت ها را بیرون آورد،
نه می شود ورق های تقویم را پاره کرد.
نه حتی یک جمعه را نگه داشت که تمام نشود.
حالا که دنیا خودش هم نمی داند کجا می رود
بیا تا ایستگاه به ایستگاه زندگی کنیم
با فکر خـدا و بی خیال مقصد.

        /   

... تــو اگـــر بــودیــــــ ...

      

در بازار سال های دور
همان سال ها که طلا را با ترمه معامله می کردند
جای تو خالی بود
آنقدر اصل و نسب دارد خنده هایت که به فروش می رسد،
بی آنکه بخواهی
در بازار سال های پیش
همان سال ها که ســیــب نرخ باغ های همسایه بود            
  تــو اگر بودی                                                             
  تــو اگر بودی                                                             
  به کسادیی بازار ســ ـیـــ ـب قسم می خورم