... خـــوانـــ عشقـــ ...

/
 /   

بیکار سفره نیست
بی سفره عشق
بی عشق سخن نیست
سخن که نباشد
فریاد و دعوا نیست
خنده و شوخی نیست
زبان دل کهنه می شود
و روح در چهره و نگاه در چشم ها می خشکد
دست ها در بیکاری فرسوده می شود
اما هیچ کدام به اندازه ی بیکاریی دل نیست
دل باید عاشق باشد
دل بی عشق دل بیکار است
دل بیکار خوش نخواهد بود ...

دل دل دل دیوونه کی قدر تورو می دونه
عشق نیست حال تو ویرونه
اونکه که تو دلم جاشه با عشقی که تو چشماشه
ای کاش مال من باشه
/
  
/
این دل ماله تو بود اما از تو چه سود
وای از رفتن تو از دنیایِ حسود
عاشقِ تماشا کن مرا گاهی، جان
تا دلت شاید سوی من آید اگر خواهی
تا عشق آید به همراهی
/
         

... امیــــدواریــــ ...

فرقی نمی کند کی ، کجا و چرا ناامید شده باشی
اما ، باید باور داشته باش فرق می کند همیشه آن لحظه ی آخر
در این لحظه ی آخر چیزی هست شبیه معجزه
شبیه دیدارهای ناگهانی بعداز مدتی طولانی
شبیه خبری خوش پس اتفاق های بد
شبیه یک دوستت دارم وسط یک دعوا
این لحظه ی آخر نوعی امیدواری دارد که هرگز نمی شود ندیده اش گرفت
هرجای که بودی چه دور ، چه نزدیک ، چه بداحوالو ، چه نگران
این را مطمئن باش
یک ... که دورش روبان قرمز بسته اند

       

منتظرت نشسته است
آن لحظه ی آخر
                      

... معجــــزه ...

تو خودت گفته ای
رودها را بهم رسانده ای
و گفته ای بدون ستون آسمان بر پاست
و گفته ای معجزه را برای رسولانت خواسته ای

حــــالــــا

دوره ی اقیــــانوس و ستون و ماهی ها نیست
دوره ای که زمین بچرخد نیست و رود ها خالی شوند هم
همین که دست مرا به دستش رسانده ای
یعنــــی معــــجــــزه