... دـ ستـــ هــــــا ...

 را بـــــــاور کــــــن                  

       انــــســـانــــ !                    
                            

      

   می خواهم دنیــــــایم را با تــــــو تقسیم کنم، 
  دستـ ــهایتــ   
   را به من می دهی . . . ؟؟! 

                    
دست ها، شاهزادگان عاطفه اند.            
رگ های حیات اند و شعر های نانوشته.            
دست ها صدای رابطه اند، بغض گلویند و اشک چشم.            
دست ها حرارت مردادند و حریف تمام زبان ها.            
دست ها اعتراض اند، اشتیاق اند، تضاد اند.            
وقتی در تلاش برای اثبات حقیقت اند، انقلاب می کنند.            
برای مهربانی که می روند، لطیف می شوند            
و انگار میخواهند بفهمیم که خلاصه ای از همه وجود ما هستند.            
              
 دست ها داستان های خوش قلم اند.                
شعر نانوشته اند، کوه غرور اند و دریاچه مهر.                
دست ها،این زنجیره های صلح، پنجه های آفتاب، انگشت های هنر.                
این ها در جسم و جان همه ماست.                
همین که دست می بریم زیر باران قطره ها را بگیریم                
یا سایبان آفتابشان می کنیم                
یا آغوشی به سمت کودکی و درسی برای رفاقت                
یعنی عشق هنوز در ما نفس می کشد.                
اصلاً کجای دنیا دیده اید که دست ها نقشی بر عهده داشته باشند                
و عشق جاری نشود.                
اصلاً همیشه همین دست هایند که صلح می کنند،                
همین دست هایند که متعهد می شوند،                
همین دست هایند که می شکنند و برای شکستن عهد ها می روند.                
دست ها همیشه معما های بی پاسخ اند.                
...                 
امیدوارمــــ دستــــ ــهایـــ مهــــربانمانـــ                 
هیچــ گاهــــ اسیــــر اندیشهــــ ای ناپاکــــ نشــوند                
انـدیشه ای ســـ بــــ ز برایتــــان آرزو دارمــــ                
......