درباره من
همیشه راهی است که همه چیز بهتر شود.
کافی است چشم هایت را ببندی،
و به آن لحظه فکر کنی که بهترین ها برایت اتفاق افتاده است.
فرقی نمی کند کی ، کجا و چرا ناامید شده باشی.
اما ، باید باور داشته باش فرق می کند، همیشه آن لحظه ی آخر.
در این لحظه ی آخر چیزی هست شبیه معجزه،
شبیه دیدارهای ناگهانی بعداز مدتی طولانی،
شبیه خبری خوش پس اتفاق های بد،
شبیه یک دوستت دارم وسط یک دعوا،
این لحظه ی آخر نوعی امیدواری دارد که هرگز نمی شود ندیده اش گرفت.
هرجای که بودی چه دور ، چه نزدیک ، چه بداحوالو ، چه نگران
این را مطمئن باش:
یک امیدواری که دورش روبان قرمز بسته اند منتظرت نشسته است.
آن لحظه ی آخر... :-)
ادامه...
... فـــــانوســـــ خــــاطــرـــــه ...
پنجره ها هنوز تو را به نام می خوانند
خاتون خانه
پرده ها،خاطرات را تکان می دهند
صدای نفس های تو در پرده ی شب به رقص در می آید
فانوس خاطره را روشن می کنم
می دانی با نبودنت با اشک من می سوزد؟
می سوزم تا چراغ خانه مان روشن بماند
چند روز ، چند شب باید سپری شود تا از پس کوچه های انتظار برگردی
هنوز حضور خیالی ات را قاب می کنم و بر دیوار باورهایم آویزان می کنم
لمس می کنم آرزوهایی که نام تو بر تن دارند
تو در کدام کوچه باران خورده خاطراتم جاماندی؟
همه کوچه ها به پیش تو بن بست است
این کوچه ها با تو بوی بهار می دهد
فصل ها از پی هم گذشت،پاییز سلام کرد
سردی هوا را به گرمی وجودت در خیالم پیوند زدم
هنوز چشمهایی نگران است
قلبی با افکار تو درگیر
روزها فکرت مرا در آغوش می کشد
و شبها آوایی نجوا کنان کنار بالینم آواز می خواند
آه منو و فانوس های خاطره
وقتی آرزوهایمان برایت قصه می شود و برای من غصه!
... شبـــــ هایـــــ سکـــــوتـــــ ...
قدم سپیدش را با سرخی دانه های انار
و اسفند دود کردیم تا چشم نخورند این شب های هزار و یک شب
که کوتاه می کند هر شبمان را با قصه ای دراز
هر چند شمعدانی ها،خواب بهار خواب ها را می بینند
و برای آب تنی لب حوض بی تابند
یا آهو های دشت کنجی خزیده اند
شال گردن یادگاری آقا جون
داغی لب سوز یک جرعه چای از استکان کمرباریک و لب طلایی
کرسی مادر بزرگ که انگار بعد از سالها اجاقش سرد شده
شکستن یخ حوض خاطراتی که دیگر نیست
صدای سوختن هیمه های هیزم در پیت حلبی کنار بساط شب
همه اینها خوب هستند ، امید هست
تعبیر همه،خواب های عاشقانه است
که روزی دوستت دارم تنها حرف جهان باشد
بگذار بخار بر آمده از سینه ها مه نباشد،
گره باشد که بگویم دوستش دارم و بگوید دوستم دارد
و سر انگشتانی که روی پنجره های بخار گرفته،
نقش پنج های وارونه می کشند
تا از پشت آن باغچه خالی را ببیند که بهار را صدا می زند
و پرستوهایی که عاشقانه به لانه برمی گردند
و این فصل از همین امروز به صبح روشنی افسون می شود
در روز و روزگار ما
و کلام آخر خوشا عاشق،عاشقان و عاشقانه های زمستان
در زمستان دلم
گل یخ می روید
با عبورت ای دوست
قفل شب را بشکن
جای آن با لبخند
گلِ امید بکار
تو خودِ خورشیدی
بر دل من بتاب
تا زمستان دلم
اندکی تازه شود
با نسیم نفست
دل من زنده شود.
... یا علی ...
به تاریخ زمستان
یک هزار و سیصد و نود و سه ی خورشیدی
...
... ســــلامـــــ بــــر صــــلحــ ...
بدون عشق از دنیا چه باقی می ماند؟
سخت تر وقتی با خودت در جنگ باشی
آنوقت دنیا برای آدمی فقط یک زندان بی زندانبان است
وقتی قلبم با احساس تو درگیر است
می جنگم ؟! نه!...فقط قلبم کوچک می شود
به اندازه صفحه ی این ساعت مچی ،
مثل وقتی که در انتظار تو هستم و سخت می تپد
و ثانیه های را به بند می کشد
و من در تمام دقایق انتظار
با این احساس می جنگم
حالا تو دیر بیا ، حالا تو دیر بخند!
بگذار خنده ابتدای فراموشی باشد ،
اصلا" بیا صلح را از کبوتر
از نیایش کبوتر شروع کنیم و تاجی از زیتون بر سر بگذاریم
کبوتری که می داند بهشت در همین نزدیکی ست
و صلح انتهای عاشقی ست
پس بیا صلح کنیم بیا جنگ هایمان را همین جا چال کنیم
تا به کسی برنخورد
بیا کمی صلح کنیم ، فقط کمی
... امیدوارم دود را از دودکش
نقاشی
یک قهوه خانه ببینیم ...
... چــــــهــار فــــصـــلـــ ...
هیچ وقت کسی نپرسید پاییز و زمستان را چگونه گذرانده ای؟
همیشه تابستان بود که سوال بزرگ هر سال میشد
حتی موضوعی برای ، تک زنگ انشایم
شاید چون آغاز و پایانش متفاوت تر از بقیه ی فصل ها بود، سفر داشت
شاید چون تابستان بود و دغدغه هایی از جنس خودش داشت
مثل تابستان امسال من!
که شد خاطره ای برای صندوقچه ی خاطراتم
برای روز مبادا که سرانجام می رسد
و قفل این صندوقچه ی اسرار آمیز گشوده میشود،
این تیر ماه دوست داشتنی که امسال دستهای مهربانی ساختند
تابستان هم به پایان رسید با پایانی شیرین ، عسل تر از آنچه می پنداشتم
با بدرقه ای گرم به استقبال پاییز آمدم.
میخواهم شانه به شانه تو و همراه با تو زیباترین فصول را با هم بسازیم
و باشد خاطره ای خوش برای فرداهایمان
میخواهم آرام جانم هر سال همین جا به همین شیرینی فصلها منتظر ما باشند
میخواهم نگوئیم دریغ از پارسال
میخواهم با تو اشکی روی گونه نباشد تا بشود افسوس آینده...
تو را میخواهم همراه ! نه امسال بلکه هر سال
... دـ ستـــ هــــــا ...
دستـ ــهایتــ
را به من می دهی . . . ؟؟!
دست ها، شاهزادگان عاطفه اند.
رگ های حیات اند و شعر های نانوشته.
دست ها صدای رابطه اند، بغض گلویند و اشک چشم.
دست ها حرارت مردادند و حریف تمام زبان ها.
دست ها اعتراض اند، اشتیاق اند، تضاد اند.
وقتی در تلاش برای اثبات حقیقت اند، انقلاب می کنند.
برای مهربانی که می روند، لطیف می شوند
و انگار میخواهند بفهمیم که خلاصه ای از همه وجود ما هستند.
دست ها داستان های خوش قلم اند.
شعر نانوشته اند، کوه غرور اند و دریاچه مهر.
دست ها،این زنجیره های صلح، پنجه های آفتاب، انگشت های هنر.
این ها در جسم و جان همه ماست.
همین که دست می بریم زیر باران قطره ها را بگیریم
یا سایبان آفتابشان می کنیم
یا آغوشی به سمت کودکی و درسی برای رفاقت
یعنی عشق هنوز در ما نفس می کشد.
اصلاً کجای دنیا دیده اید که دست ها نقشی بر عهده داشته باشند
و عشق جاری نشود.
اصلاً همیشه همین دست هایند که صلح می کنند،
همین دست هایند که متعهد می شوند،
همین دست هایند که می شکنند و برای شکستن عهد ها می روند.
دست ها همیشه معما های بی پاسخ اند.
...
امیدوارمــــ دستــــ ــهایـــ مهــــربانمانـــ
هیچــ گاهــــ اسیــــر اندیشهــــ ای ناپاکــــ نشــوند
انـدیشه ای ســـ بــــ ز برایتــــان آرزو دارمــــ
...
...
... خــــــدا بــــــا مــــــاستــــــ ...
/ ایستادن در مرام این دنیا نیست.
فرقی نمی کند چرخ روزگار تو به راه افتاده باشد یا نه.
جهان همچنان می رود.
شاید برای همین است که می گویند بی وفاست.
روزگار می گذرد.
حتی آن ساعت های کش داری که در گیر و دار کار و زندگی ات غرق شده ای
و در تمام روز های خنثی که احساس می کنی هیچ فرقی با گذشته نکردی
و در آینده هم هیچ اتفاق عجیبی رخ نمی دهد،
جهان همچنان می رود.
نه می توان باتری ساعت ها را بیرون آورد،
نه می شود ورق های تقویم را پاره کرد.
نه حتی یک جمعه را نگه داشت که تمام نشود.
حالا که دنیا خودش هم نمی داند کجا می رود
بیا تا ایستگاه به ایستگاه زندگی کنیم
با فکر خـدا و بی خیال مقصد.
... تــو اگـــر بــودیــــــ ...
در بازار سال های دور
همان سال ها که طلا را با ترمه معامله می کردند
جای تو خالی بود
آنقدر اصل و نسب دارد خنده هایت که به فروش می رسد،
بی آنکه بخواهی
در بازار سال های پیش
همان سال ها که ســیــب نرخ باغ های همسایه بود
تــو اگر بودی
تــو اگر بودی
به کسادیی بازار ســ ـیـــ ـب قسم می خورم
