... تلفن همراه ...

 
همیشه فکر می کردم
چیزهایی هست که بدون آنها نمی شود زندگی کرد.
وسایلی که آنقدر به استفاده کردن از آنها وابسته شده ایم
که نبودنشان انگار تمام زندگی مان را ناقص می کند
و بدون آنها هیچ کاری به سادگی پیش نمی رود.
چیزی مثل اتومبیل، تلویزیون یا مثل تلفن همراه.
همین دستگاه کوچک که همه جا بی اراده در دستمان است.
در خیابان، محل کار، خانه، حتی موقع غذا خوردن.
که وقت و بی وقت صدایش بلند می شود
تا بگوید کسی به یاد ما افتاده.
یا مناسبت خاصی را برایمان یادآوری می کند.
    
چه تبریک ها چه شعر ها و چه جملات زیبایی
که دست به دست می چرخد و به ما می رسند.
چه آدم هایی که به خاطرت می آورند
جایی دور از تو به یادت هستند.
چه دوستانی که دوران طولانی رفاقت را
با پیام های گاه به گاه و سر سری، کوتاه می کنند.
و چه آدم هایی که ثابت می کنند جایت کنارشان خالی است.
همین دستگاه کوچک گاهی تو را به حال تنهایی خودت می گذارد.
و گاهی هم لحظه های تنهایی ات را با بودن یک دوست،
یک آشنا حتی از راه دور به دقیقه های قشنگ با هم بودن تبدیل می کند.
کنار همه تلخی ها، بودنش زیاد هم بد نیست. نه؟

  

... خط زندگی ...

       

دلتنگ می شویم و هر دو می نشینیم کنار تلفن.
بعد از مدتی با هم تلفن آن یکی را می گیریم،
بوق اشغال پخش می شود.
افسوس می خوریم گوشی را می گذاریم.
و در دلمان به آن یکی حق می دهیم دوباره تلاش کند.
و هر دو از کنار تلفن فاصله می گیریم.

بعد آن یکی سرک میکشد در زندگی آن دیگری
و آن دیگری لبخند میزند و می فهمد و خودش هم اتفاقا سرک میکشد.

سرک میکشد در زندگی آن یکی و آن یکی هم لبخند میزند.
دلتنگ می شویم.
هر دو می نشینیم کنار تلفن و دیگر منتظر می مانیم تا آن یکی زنگ بزند

و زندگی این گونه می گذرد.
بی آنکه متوجه باشیم وقتی دلمان برای کسی تنگ می شود
او هم شاید دلش برای ما تنگ شده باشد.
اصلا لازم نیست منتظر بمانیم تا او اقدام کند،
خط زندگی همیشه اشغال است
 

 

... گل زرد ...

     

هیچ وقت نفهمیدم که چرا گل زرد نشانه نفرت است.
من زرد را دوست دارم.
تو را هم همین طور.
اصلاً دوست دارم این بار به جای هر هدیه دیگری،
به تو یک شاخه گل زرد هدیه کنم.
یک گل شقایق زرد.
اما تو به این حرف و حدیث ها توجه نکن.
بیا کمی متفاوت فکر کن.
چرا اصلا گل قرمز نشانه عشق باشد.
وقتی این خورشید است
که هر روز عاشقانه دارد نورش را به همه هدیه می دهد.

من دوستت دارم
و به همین خاطر هم برایت یک گل شقایق زرد هدیه می آورم.
دوست دارم مثل تمام گل هایی که برایت می آوردم
خشکش کنی و درون گلدان شیشه ای ات بگذاری.
راستی این چندمین گل است؟
حتما باید تا حالا از گل هایت رنگین کمان ساخته باشی این طور نیست؟
یک روز که رنگ صورتی را دوست داشتم برایت گل صورتی خریدم.
یک روز قرمز. برایت گل قرمز خریدم
و روز دیگر عاشق سفید شدم و برایت یک شاخه گل سفید خریدم.
مهم این ها نیستند،
مهم تویی که من همیشه دوستش داشته ام.
امروز هم زرد را دوست دارم و تو را هم همین طور.
پس این گل زرد هدیه به تو با تمام احساسم
  

... ببار ای برف ...

               

                 
           
انـگــار چشم هــای بیشماری     
پشت پنجره هــای بخــار گــرفته     
            آرام قرار گــرفته!               

به امیــد بارشی سپید از جنس لطیفــ دوست داشتن،با دلهایی که بی قــرارند                  
هر چه از دوستــ رسد نکــوست...سپید و عاشــقانه ببــار                

سپیدی برفت را به گرمی و با عشق به مــا هدیه کن                

 من  ایــمــان  دارم به  خوبــی بی پــایــانت              
   

                 
       

... بخشـــــیدنـــــ ...

 
قوی ترین آدم دنیا هم که باشی
گاهی از پس بعضی چیز ها بر نمی آیی.

چیز هایی که شاید هیچ کس نبیند و بزرگی اش را حس نکند.
قوی ترین آدم دنیا هم که باشی
گاهی بعضی چیز ها برایت آنقدر وزن می گیرند،
آنقدر در دلت سنگینی می کنند
که فکرش را هم نمی کنی روزی بتوانی فراموششان کنی.
به خیالت هم نمی رسد روزی بیاید
که آن همه سنگینی رسوب کرده در قلبت شسته شود،
پاک شود. و دیگر لبخندت را زمین گیر غمی کهنه نکند.

 

قوی ترین آدم دنیا هم که باشی
گاهی می بینی فعلی به سادگی «بخشیدن» چقدر سخت است.
سخت تر از تمام کارهای سخت دنیا.
حتی سخت تر از فراموش کردن، کنار آمدن.
سخت تر از تحمل دلتنگی و درد دل کردن.

می بینی بخشیدن چقدر نیرو می خواهد که با خودت کنار بیایی

و تمام آن کار های سخت را با هم انجام دهی.
تا شاید بتوانی قدم در راه بخشش بگذاری.
گذشتن از دیوار خاری که یک روز جایی درست سر راه نگاه پر اعتمادت
به زندگی ساخته شده و تمام رویا هایت را زخمی کرده آسان نیست.
اما اگر بتوانی از آن عبور کنی. بخشیدن خیلی سخت است
اما به سبک شدن دل، به یک لبخند آسوده می ارزد نه؟

   

... شوخیـــــ فیـــــزیکـــــ دانـــــانـــــ ...

 

روزی دانشمندان بزرگ فیزیک تصمیم می گیرند
با هم قایم باشک بازی کنند
قرعه به نام اینشتین افتاد که چشم بگذارد.
هنگامی که بازی شروع شد
اینشتین شروع به شمارش کرد:۱-۲-۳-۴...
و همه فرار کردند تا قایم بشوند.
اما نیوتن به جای فرار درست پشت سر اینشتین منتظر شد
و تنها کاری که کرد
این بود که یک مربع ۱x۱ متر روی خاک ها کشید و در مرکز آن ایستاد.
هنگامی که شمارش اینشتین تمام شد
برگشت ونیوتن را دید که درست پشت سرش ایستاده
فریاد زد: هییی!! نیتون! سوک! سوک! نیوتن سوک سوکت کردم!
اما نیوتن با خونسردی و وقار خاص خود به او نگاه کرد وگفت:نه!
تو نیوتن را سوک سوک نکرده ای...
وبقیه دانشمندان جمع شدند تا ببینند که او چطور ثابت میکند
سوک سوک نشده.
نیوتن گفت: من الان داخل یک مربع ۱x۱متر ایستاده ام
بنابراین می شوم نیوتن بر متر مربع که همان پاسکال است
بنابراین پاسکال سوک سوک.
حالا پاسکال باید چشم بگذارد.
            

... زنـــــدگیـــــ ...

 

دلم برای آینده تنگ شده است.
یاد روز هایی که بعداً می آیند از همین حالا به خیر.
به من نخندید. دیوانه نیستم.
دارم از چشم انداز فردا هایم لذت می برم.
آرزو نه اینکه در دلم خانه کرده باشد،
بر همه وجودم حکمرانی می کند.
هر شب که چشم هایم را می بندم
می دانم که چیزی جز نوازش خورشید بیدارش نمی کند.
هر صبح همراه لیوان چای، امید می نوشم.
برنامه های روزمره ام را چنان خوش خط و مرتب می نویسم
انگار که دارم بهترین خاطره عمرم را در دفترچه ای ثبت می کنم.
چرا که نه؟!
      
وقتی می توانم عاشق شوم،
وقتی خدا آن بالا قرص و محکم نشسته
و کافی است اسمش را بگویم تا بیاید پیش من،
وقتی آنقدر انگیزه دارم که می توانم خستگی را خسته کنم
چرا خوشبین نباشم؟!
اوضاع حساب بانکی ام تعریفی ندارد.
دور و بری هایم مهربانی یادشان رفته
و شاید اگر خوب فکر کنم غصه های دیگری هم وجود داشته باشد.
اما تا این نفس می آید و می رود زندگی می کنم

           

... دلنــــوشــــتهــــ هــــا ...

آمار بازدید : 16 . . . 25 . . . 33 . . .

        

خواندم ، تا آخر ، برایت نظر گذاشتم :
عالی بود .
بوی گلایه می داد ، گلایه هایت ر ا کم کن !
فوت و فن نوشتن را می دانی .
نوشته ات تکانم داد م . هریس .
لحن ساده و صمیمی و دلنشینی داری .
از عشق و طبیعت هم بنویس .
گل .
بوس .
کله ی زرد دو چشم لبخند زن
کله ی زرد دو چشم چشمک زن . . .
. . .
برای نوشته ات ، برای دلت نظر می گذارند !

نوشته هایت را فقط خواندند ، فقط خواندند که خوانده باشند …
نفهمیدندت ، نشد که یک لحظه به کالبدت بیایند ، نشد !
راستی تو کجای دنیا بودی وقتی می نوشتی ؟
از چه می نوشتی ؟ برای که می نوشتی ؟
اصلأ آن بوی گلایه ی نوشته ات ؟
اگر فهمیده بودتت امروز آن سوال مسخره را…! از جوابت چشمهایش قلمبه…!
وای خدا … !! به تنهاییت برگرد … تنها بودن سخت است ،
" تنها بودن در بهشت سخت تر از کویراست ."
اما باور کن انسان بیشترین آرامش را در دنیای تنهای خود می یابد …
نوشته هایت را فقط می خوانند … لبخند بزن …
از زیر بار غم شانه خالی کن … چشمهایت را ببند …
شانه هایت را بینداز بالا … بی خیال !!!
     

... صــــندلیــــ چــــوبیــــ ...

             

من از این دنیا چی میخوام
یک کافه ی خیالی
یه روز خوب تو کافه ی خیالی

روی صندلی چوبی،
پشت همون میز رویایی
دو تا قهوه تلخ یا که شیرین
تو باشی و اون دنیای خیالی
تو از عشق بگی و من از خوبی و قشنگی
من از اتاقکی که بشه یک خونه ی خیالی
تو برام بگی از درد و رنج شدی خالی
وقتی ازت می پرسم چی می خوای از این دنیا

بگی دو تا بال برای پرواز
تا برسم به فصل آغاز

یک شب با آرزوهای قشنگت
چشماتو رو هم بذاری
بگی غصه ها سر اومد
گریه بس...که بهتر اومد
من از این دنیا چی میخوام
دو تا صندلی چوبی
که منو و تو رو بشونه واسه گفتن خوبی
سخته یه روز جای تو بشه خالی

... کــــاشــــ ...

  

کـــاشـــ میـــدانســـتیـــ
ما را مجالــ آنــ نیستـــ
کهـــ روزهـایـــ رفتهـــ را از ســـر گیریمـــ
 و لحظهـــ هایـــ بیـــ بازگشتـــ را تمنــا کنیمـــ 
کاشـــ میدانستیـــ
فـــردا چهـــ انـــدازهـــ دیـــر استـــ
برایـــ زیستنـــ
 و چهـــ اندازهـــ زود برایـــ مردنـــ 

و همیـــشهـــ تنهـــا واژهـــ ایــستـــ پـــر فـــریبـــ

کاشـــ میدانستیـــ
یکـــ آلالهـــ را فرصتـــ
یکـــ ســـتارهـــ نیستـــ
و بهـــ ناگاهـــ
بستهـــ خواهد شدــ
پنجرهـــ هایـــ دیدار
در اجبـــار تقدیر
کـــاشـــ میـــدانســـتیـــ